Thema: leefstijl

Muziek als therapie

Een festivalletje hier, een concertje daar. Ik heb altijd een goedgevulde muzikale agenda, want naar festivals en concerten gaan, is echt een hele grote hobby en uitlaatklep voor mij.

Ik heb meerdere zware periodes gekend de afgelopen vijf jaar. Ik ben geliefden verloren, mezelf kwijtgeraakt en had moeite met de overgang van werk naar school. Het zijn allemaal zogeheten life events. Grote veranderingen in je leven die ervoor zorgen dat je geluk wordt beïnvloed op een positieve of negatieve manier. Wil je het gezond houden, dan zijn één à twee life events per jaar het maximum. Ik heb er dit jaar alleen al twee meegemaakt. Ik moet dus goed voor mezelf zorgen en mezelf de tijd gunnen om te herstellen of te wennen aan de nieuwe situaties die ik nu meemaak.

Geen dag zonder muziek

Om deze nieuwe situaties door te komen, luister ik elke dag muziek. Het geeft mij altijd de mogelijkheid om eens rustig na te denken over de dingen die ik heb meegemaakt. Muziek maakt bij mij zoveel verschillende reacties los. Bij het ene nummer zing ik keihard mee en geniet ik ervan om alles er even vanaf te schreeuwen, terwijl ik bij een ander nummer aandachtig luister naar wat de artiest mij te vertellen heeft. Ik doe er eigenlijk altijd wel iets mee. Ik zoek vaak de lyrics op om na te gaan of ik daadwerkelijk de boodschap begrijp. Dan kom ik vaak tot inzichten over hoe ik met moeilijke situaties om kan gaan.

Dankbaar

Muziek luisteren is voor mij dus echt een soort therapie. Ik leer mezelf beter begrijpen en begrijp erdoor dat ik niet alleen sta in de situaties die ik meemaak. Door verschillende liedjes te beluisteren kan ik het ziek-zijn echt even vergeten en accepteren. Het helpt mij ontspannen en genieten van het leven. Ik ben ontzettend dankbaar voor alle muzikanten die mensen over de hele wereld door moeilijke situaties heen kunnen helpen.

Verstillen: Overpeinzingen van iemand met veel tijd

Mijn klokje tikt niet hetzelfde als dat van de mensen om mij heen. Dat weet ik door het tempo van de voetgangers die voorbijrazen. In schoenen net wat te krap en rokken net wat te strak. Ik hoor het aan de auto’s. Aan het luide optrekken en het getoeter dat volgt wanneer dit niet snel genoeg gebeurt. Ik voel het zelfs aan de luchtverplaatsing bij bus- en tramhaltes. Het zijn de harde zuchten van mensen met haast die op het het informatiebord de getallen groter in plaats van kleiner zien worden. Stilstaan is verliezen. Tijd is geld.

Deze relativiteitstheorie komt tot me tijdens het wandelen met Aki, mijn onofficiële therapeutische hulphond. Ik zou met gemak een boek kunnen vullen met de inzichten die ik tijdens deze rondjes door de stad opdoe. Mogelijke titel: “Wat je pas ziet wanneer je niet meer gezond bent”. Het boek zal er nooit komen, dus zoeken naar een betere titel doe ik niet. Maar interessant vind ik het wel. Alsof enkel een buitenstaander echt goed naar binnen kan kijken. Terwijl ik wacht totdat Aki de plassporen van alle vier (en twee-)voeters aan een verkeerslicht aan het analyseren is, kijk ik nog wat beter om me heen. De keuze of dat ze hier haar spoor achterlaat of het moet opsparen tot een volgend object is blijkbaar niet makkelijk. Ze neemt er haar tijd voor. En misschien zit daar de crux: Je kan pas echt goed zien, wanneer je de tijd neemt. Wanneer je verstilt.

Tijd nemen om alles om je heen te observeren, het kan prachtig zijn. Ik loop een paar meter verder naar een stukje gras langs de trambaan, zodat er vandaag ook nog aan ‘natuur’ gesnuffeld kan worden. Ik loop er wel vaker, dus ik ken de naam van de boom waar we naartoe wandelen. De Breitenbachplataan. Als dit vertrouwd klinkt: het gaat om de boom die bekend staat als de mooiste van Rotterdam, aan de Westersingel (dat stukje net voor het station). Maar goed, wanneer je dus de tijd neemt en je kijkt naar die boom (een andere mag ook) en je kijkt niet even, maar je kijkt goed en lang, dan kan je toch niet anders dan versteld staan? Deze boom heeft generaties Rotterdammers voorbij zien komen. Een oorlog overleefd. Liefdesverklaringen aangehoord (zouden “P + R forever” nog samen zijn?). En nog steeds staat hij er, mooi te wezen.

Maar bewust om je heen kijken, het kan ook eng zijn. Hollen van hot naar her is lekker veilig. Heb je te veel tijd, dan zou je weleens in een depressie kunnen belanden. Want is dat rennen van de crèche naar werk en weer terug, en dan ook nog naar de supermarkt en even de was doen en koken en de cavia vers hooi geven en watallemaalnogmeer: is dat echt alles wat er is? Bezig blijven is verstandiger, het behoedt je voor te veel nadenken.

Dit stukje tekst hier maakt duidelijk: ik heb die tijd wel. En af en toe zit er best nog wel iets handigs tussen al die gedachten. Dingen die een passage in “Wat je pas ziet wanneer je niet meer gezond bent” waard zouden kunnen zijn (dat boek dat er nooit zal komen). Dingen die een gezonde versie van mezelf waarschijnlijk pas ten volle had kunnen beseffen op pensioenleeftijd. Een voorbeeld: De vraag “Wat doe je voor werk?”, vond ik vroeger altijd fijn om te beantwoorden. Dan kon ik alle projecten waar ik aan bezig was trots uit de doeken doen. Een moment voor mij om aan de ander te laten weten dat ik ertoe doe. Dat ik er mag zijn. Met het toenemen van mijn pijnklachten en het afnemen van mijn breinkrachten, begon ik deze vraag helemaal niet meer zo leuk te vinden. Niet dat het een gek iets is om aan de ander te vragen. Maar de snelheid waarmee de vraag kwam, die irriteerde me vooral. “Hoe heet je, waar woon je en wat voor werk doe je?”. Dat is toch wel het beloop van negentig procent van alle kennismakingen. Doe je je pitch niet goed genoeg, dan is de aandacht van degene voor je alweer op iets anders gericht.

Maar klopt dat? Is dat echt zo? Ebt iemands aandacht echt weg wanneer, in de woorden van mijn moeder, de ander niet één of andere grote hotemetoot blijkt te zijn? Tja, misschien af en toe wel. Ik realiseer me pas de laatste tijd dat dit dan toch niet per se mensen zijn die ik om me heen wil verzamelen. Met Abby, de fulltime huisvrouw in mijn flat, heb ik veel toffere liftconversaties dan met mijn buurman die strak in pak laat thuiskomt van zijn werk (zijn naam ben ik vergeten, wat hij doet ook).

Maar goed. Ik kom terug op een van de lessen waarvan ik blij ben dat ik hem nu heb geleerd en niet pas over veertig jaar. Hou je vast, want het is een zwaar cliché: Leef voor jezelf. Niet voor je ego, en vooral niet vanuit angst voor wat de ander van je denkt. Want die ander, die denkt waarschijnlijk helemaal niet aan jou, behalve misschien in de zin van wat jij van hem/haar/hen denkt.

Ik blijf trouwens wel vinden dat die werkvraag nog net iets te veel en te snel gesteld wordt. Om mijn medemensen met minder tijd om te verstillen aan het denken te zetten, vraag ik daarom wel eens: “Als dit de enige vraag is die je mij kan stellen, zou dit dan nog steeds hetgeen zijn dat je het liefst wilt weten?”.

Bewegen is het beste medicijn!

Ik ben Lieke en ben 26 jaar. Zes jaar geleden kreeg ik de boodschap: je hebt fibromyalgie. Na jaren vage verschillende klachten te hebben gehad, eindelijk een “diagnose”. Maar wat voor diagnose, het was een hele klap om nu daadwerkelijk “iets” te hebben. Ene kant fijn dat je weet dat je klachten niet “verzonnen” zijn, of je dat je je “aanstelt”. Maar aan de andere kant, wat is fibromyalgie nu eigenlijk? Wat kun je er tegen doen? Er is niet veel over bekend, “leer er maar mee leven” zeggen ze dan.

Maar hoe leer je er mee leven, ik was een meisje van 20, net samen gaan wonen en net begonnen met werken. Daarlangs had ik een groot sociaal leven en wilde graag overal bij zijn, ik ging maar door, luisterde niet naar m’n energie level, waardoor ik veel slaap nodig had. 's Ochtends kon ik mijn bed niet uit komen, en viel ook vaak in slaap op de bank.
Ik had veel pijn, elke keer wel weer iets, dan waren het m’n knieën, dan mijn rug, dan m’n schouder, en dan weer hoofdpijn. Tot ik opgegeven moment nergens geen energie meer voor had en niet lekker in mijn vel zat. Ik wist ik moet iets gaan veranderen.

Van vele bezoeken aan specialisten tot aan dingen zelf uitproberen qua voeding heb ik nu een levensstijl gevonden wat bij me past. Ik werk 32 uur in de gehandicaptenzorg en daarlangs ga ik 2x in de week naar een meisje thuis die een beperking heeft. Ik eet volledig vegetarisch, en zelfs bijna vegan. Ik drink alleen alcohol als ik een feestje heb, of als ik weet dat ik rustige week heb gehad, of gaat komen. Ik slaap 8/10 uur per nacht en overdag helemaal niet meer. Ik ga voornamelijk in de winter naar een manueel therapeut en fysiotherapeut.
Maar wat het allerbeste dat werkt tegen mijn pijn/mindset is: BEWEGEN.
Ik probeer elke dag te bewegen. Het liefst ga ik volleyballen, hardlopen of naar de sportschool. Maar wanneer ik veel pijn probeer ik altijd een rondje te wandelen.

Dus als je lijf het ook maar een beetje toe laat, trek je jas en schoenen aan, en ga naar buiten. Ook al is het maar voor 10 min!

Bewegen in quarantaine

Ik houd ontzettend van sporten en bewegen. Zo heb ik jaren aan atletiek gedaan, lig ik graag in het zwembad en struin ik door de natuur in mijn omgeving. De laatste tijd is het vooral wandelen. Met de app Ommetje op zak, elke dag even de deur uit. Tijdens werkdagen probeer ik in de lunchpauze ook even een rondje te wandelen. Ik had een heerlijk ritme gevonden totdat.. Corona. Wij waren met het gezin in contact gekomen met iemand die positief bleek te zijn. Uiteindelijk testte mijn vriend ook positief en begon een periode van quarantaine en zelfs isolatie. Dag dag wandelen in de natuur en hallo stilzitten op de bank.. Ik werd na een paar dagen al compleet gek en wist dat er snel iets moest gebeuren. Dus ik werd weer strenger voor mezelf en maakte een schema. Ik pakte mijn weerbaarheidselastieken er weer bij en zocht online naar leuke video’s met oefeningen. Elke ochtend beginnen met klein half uurtje bewegen. De ene dag lukt het beter dan de andere. Soms ben ik te moe, dan probeer ik toch een lichtere sessie te doen. Soms heb ik te veel pijn, dan doe ik meer yoga oefeningen om ontspanning te zoeken. Zo ben ik toch elke dag weer lekker aan het bewegen, heb ik weer meer rust in hoofd en ben ik ook weer gezelliger naar mijn huisgenoten. Dat laatste is maar goed ook, want momenteel ben ik de enige die nog niet besmet is, maar daardoor wel het langst in quarantaine zit. Komende twee weken ga ik lekker door met mijn sportschema en laat ik de rest ook gezellig meedoen!

Lief zijn

“Neem spullen mee die het jou gerieflijk maken: een deken, kussentje dikke sokken etc.” Ik lees deze zin in de mail een paar keer door. Ik ga een training volgen en dit staat in de lijst met praktische zaken. Als praktisch ingesteld mens denk ik aan een notitieblokje en een pen, maar die staan dan weer niet in de lijst. Ik neem het toch maar mee denk ik. Je snapt het al, ik ga iets doen wat niet per sé iets is waar ik van nature goed in ben.

Laten we eerst even terug gaan naar het begin. Ik zorg niet altijd even goed voor mezelf. Ik weet precies wat ik moet doen om goed voor mijn lichaam en geest te zorgen en dat doe ik ook zolang ik me goed voel. Maar als het iets minder goed gaat, dan zijn mijn automatismes niet altijd even handig. Niet zo’n probleem zou je denken, want ik heb een lijstje met dingen die ik dan kan doen. Dus als ik voel dat het niet zo goed gaat, dan pak ik het lijstje en dan komt het weer helemaal goed. Het lastige is alleen dat er ook zoiets is als het leven. Je zit lekker in een flow, of ja, je zit dus eigenlijk niet lekker in een flow, maar je gaat er automatisch in mee. Hoe dan ook, je bent dus bezig en druk, druk, druk, en je hebt pas door dat je in de bekende fibro vicieuze cirkel (overbelasten-> meer pijn /meer moe-> slecht slapen -> moe -> meer pijn etc) zit nadat je een paar rondjes naar beneden bent gecirkeld.

Ik wil dus meer in het moment leven, want dan voel ik dit wat sneller aan en is de weg naar boven korter. Ik hoor iedereen al denken: “Dat heet mindfulness”. En ja bijna goed. Die cursus heb ik al gedaan. Dat kan ik in theorie, maar in de praktijk doe ik er niet altijd wat mee. En daar vind ik wat van. Ik vind namelijk dat ik daar meer mee moet doen. En uiteraard heb ik ook een mening over het overbelasten en eigenlijk over alles wat mijn eigen gedrag aangaat. En sommige mensen hebben dáár dan weer een mening over: “je bent wel erg streng tegen jezelf, vind je niet?” Ja ja, ik weet het. Maar ik ga er nu dus wat proberen wat aan te doen: de vervolgtraining op mindfulness, de compassie training (of voluit de mindfulness based compassionate living training). Kort samengevat ga ik leren om lief te zijn voor mezelf. Klinkt goed toch?

Stiekem is mediteren dus niet echt iets voor mij. En als ik iemand zegt “je bent een berg” dan haak ik helemaal af. Ik ben meer van de oefeningen die ik praktische oefeningen noem. Die waarbij je naar alle geluiden om je heen luistert is mijn favoriet. Gelukkig blijkt ook dat mediteren te zijn en hoeft het dus niet altijd “zweverig”. En bij deze training hoef je niet alles te doen, je mag de oefeningen uitkiezen die het beste bij je passen. Dus ik denk dat ik lekker veel schrijfopdrachten kies en de meer praktische opdrachten. En nu ik er zo over nadenk, misschien is deze training wel net iets voor mij. Dikke sokken, dekentje en een kop thee heb ik zelf ook elke avond, dus misschien voel ik me helemaal thuis. Oh en niks moet natuurlijk bij deze training hè? Want we gaan lief zijn voor onszelf dus het woord ‘’moeten’’ komt er niet in voor. Nu alleen nog even duimen dat de trainer dit ook zo ziet.

Lees nog meer ervaringsverhalen en blogs over: